Nazywam się Dagmara.Mam 16 lat. Pierwszy raz z anime miałam styczność w 7 roku życia. Razem z bratem oglądaliśmy emitowane w telewizji „Naruto”.Byłam zafascynowana..

Dwa lata później spotkałam moją pierwszą przyjaciółkę. Okazała się wielką fanką anime i szybko wprowadziła mnie w świat mang, anime i „fan Ficków”.Czasy podstawówki były najlepszym okresem mojego życia.Miałam prawdziwą przyjaciółkę, która dzieliła moje zainteresowania i pasje.Niestety życie jest brutalne moje dzieciństwo szybko się skończyło..Ona przeprowadziła się do innego miasta.Zostałam sama.Gimnazjum to najgorszy okres mojego życia.Moi rówieśnicy jawnie mnie ignorowali dla nich istniałam tylko wtedy, gdy był sprawdzian, kartkówka lub nie mieli zadania domowego.Nie wiem czy wiecie ja i mili mogą być ludzie, kiedy czegoś potrzebują..Niestety jestem, byłam i będę naiwna.”Pomagałam” im za każdym razem, kiedy prosili.Pewnie teraz zadajecie sobie pytanie, dlaczego to piszę? Widzicie pisanie jest dla mnie sposobem na ucieczkę od rzeczywistości.Uciekam do wymyślonego świata przed problemami i moją jedyną towarzyszką. Samotnością.I teraz każdy myśli ona jest EMO!. Cała moja klasa tak myśli ba cała szkoła!.Nie jestem Emo nie chce się pociąć, powiesić, utopić czy zadać sobie śmierć, przez jaką kolwiek inną metode.Ja po prostu żądam od ludzi tylko jednej rzeczy akceptacji!.Ale jak można zaakceptować kogoś, kto ogląda „chińskie bajki”, ubiera się dziwnie i jest wiecznie milczący?. Wiem, że pewnie niektórzy zaczną pisać do psychiatrów, że mają dla nich pacjentkę, ale ja nie mam depresji ( robiłam test).Musiałam w końcu z siebie to wyrzucić…

Powiem szczerze, że mi troszkę ulżyło.Mam nadzieję, że was nie zanudziłam.Podsumowując jestem milczącą osobą zamkniętą w sobie. Moim marzeniem jest zostanie leśniczym.Najbardziej lubię jeść ryż z sosem sojowym.Słucham rock’a, muzyki japońskiej i soundtracków.Lubie czytać książki, grać w vindictusa i pisać.Tym, którzy dotrwali do końca szczere dziękuje.Pozdrawiam

Kuro Kitsune